Sanırım birçoğumuzun amacı aynı: “Mutlu Olmak”. En çok da memnuniyet ile mutluluk karıştırılıyor. Şirketler diyor ki “Eeee son model araba verdim, bilgisayar verdim, özel sağlık sigortasını en kapsamlısından yaptırdım, yine de yaranamadım”. Limiti yüksek kredi kartları, verilen son model arabalar vs kişiyi mutlu etmez, ancak memnun eder. Mutluluk başka bir şeydir.

Eskiden annelerimiz& babalarımız bir işe girince, o işten emekli olurlarmış. Başka bir şirkette başka imkanlar vs var mı diye düşünmek akıllarına gelmezmiş, toplumun geneline baktığımızda Y kuşağı öncesinde durum böyle. O dönemin, insan kaynaklarının da esasında departman ve rol olarak, yol aldığı bir dönem olduğunu düşünürsek, insan kaynaklarından veya genellikle o dönemki adıyla personelcilerden çok da bir şey beklenmezmiş. Şimdi ise durum değişti, şirket yönetimleri en değerli sermayenin “İnsan” olduğunu anlayınca, “insan” odak noktası oldu. Doğru insanı bulmak ve işe alınan kişinin şirkette verimli bir şekilde uzun yıllar çalışmasını sağlamak beklenir oldu. Tabi, bu iş öyle yazıldığı gibi kolay değil…

İş hayatında ve özel hayatımızda beğenilme, takdir edilme ihtiyaçlarımız vardır. Kendi ihtiyaçlarımız kadar, esasında yönettiğimiz kişilerin de bizlerden beklentisi budur. Bir şeyi iyi yapıyorsak, bunun fark edilmesini ve tercihen de bize bunun karşılığında teşekkür edilmesini bekleriz.

Teşekkür etme kültürü esasında biraz da toplumsal bir olgudur. Eleştirmek her zaman daha kolaydır ve bizim ülkemizde olduğu gibi “Zaten işi, bir de üstüne teşekkür mü edeyim? “ veya “Öyle her şeye teşekkür edilmez, şımarır”…Bilmiyorum tanıdık geldi mi? Toplumsal kültürel kodlarımız genellikle işyerindeki davranışlarımızı da belirler. Teşekkür etmek farkındalıklarımızla ve niyetimizle ilgilidir. Bir kere teşekkür etme sayımızı arttırma hedefine girmişken, teşekkür edilecek şeyleri daha çok fark etme eğilimine de girmişizdir.

Kariyer hayatının başlarında, genellikle içimiz kıpır kıpır olur. Özellikle, üniversite yıllarında, “Seni neden seçelim?” sorusuna cevabımız olsun diye, kendimizi sürekli geliştirmek isteriz, kurslara gideriz, dil öğrenmeye veya geliştirmeye çalışırız, kısacası kendimize yatırım yaparız… Sonra iş görüşmeleri süreçleri başlar, gönlümüze göre veya değil, bir işe gireriz. Yeni işe başladığımızda biraz çömezlik ve biraz da amatör ruh karışımıyla, koşmaya devam ederiz. Sonuçta artık bir mesleğimiz vardır, alanımız bellidir. Bu alanda daha iyisi olmaya çalışırız, beklentilerimizin de adı nettir. İşe yeni başladığımızda kendimizi ispat etmek ve sonrasında da bu başarımızın görülerek şirket içinde terfi almak veya başka bir şirkete transfer olmak gibi hedeflerimiz vardır.